Het zelfbeeld en eigen gebruik van woorden

Ja, daar sta ik dan met mijn mond vol tanden.

Ik weet het allemaal zo goed over anderen te vertellen, maar voor mezelf: Ho maar!

De kritiek die ik tot nu toe al mocht ontvangen over deze site is niet gering te noemen.

Filmpjes die ik op youtube wilde zetten, kregen een directe reactie van de mensen die de filmpjes waarschijnlijk moesten controleren en voor het eerst onder ogen kregen. Ze protesteerden, maar konden niet echt iets tegen mij beginnen omdat ik veelal legaal alleen eigen dingen gebruikte. Toch beschik ik over een grote kracht blijkbaar om dergelijke reacties bij andere mensen uit te lokken en dan moet ik bekennen dat dit mij ook niet vreemd is wanneer ik naar mijn zelfbeeld kijk in het verleden.

Hoe vaak lokte ik wel niet reacties bij mensen uit die mij keer op keer niet echt vooruit leken te helpen?

Hoe vaak dacht ik dan: Ik wordt zeer onterecht behandeld en dat mag niet en ik ga er tegen in verzet?

Wanneer ik denk aan de grote verwijdering van mijn eigen kinderen die ik al 10 jaar niet meer normaal te zien kan krijgen, dan kan ik zondermeer concluderen dat dit een aardig absurd verhaal is geworden en waarbij ik dus zelfs mijn doel ( het contact met mijn kinderen) volledig in kon verliezen.

• Waarom presenteerde ik me dan niet iets beter?
• Wat was toch telkens weer dezelfde valkuil waar ik tegen aan liep?
• Waarom loop ik keer op keer tegen dezelfde muur aan?
• Ben ik soms blind en doof voor de reacties die ik zelf veroorzaak?

Toch een paar opvallende zaken voor mezelf

Ik merk dat de vrienden die ik aantrek en de mensen waar ik momenteel mee om ga, een directe spiegel kunnen zijn van wie en wat ik ben. Ze vertellen me eigenlijk allemaal een deeltje van wie ik ben en van wie ik niet wil zijn. Dat dit vaak een persoonlijke irritatie naar die ander zal zijn is van wat ik me nu pas signaleer, maar van waar ik nu iets meer duidelijkheid wil noteren op dit web.

Ik zie dus mijn eigen tekortkomingen in de ander, maar laat ze niet van toepassing zijn op mezelf. Ik haal daarom puntsgewijs als eerste de kritiek even naar voren van wat de ander mij werkelijk deed laten weten met overigens de beste bedoelingen.

1. Ik moet mensen een boeiende introductie geven van waaruit ze kunnen gaan vertrekken. Een soort van ouverture waarin ik in het kort introduceer van wat mijn verhaal zal zijn.
2. Ik moet alert blijven op de reacties van "mijn publiek" omdat deze mij aan zullen geven wanneer de aandacht er niet meer zal zijn.
3. Mensen moeten een goed + helder verhaal van me krijgen waarin kop en staart geïntroduceerd zal worden. In deze introductiemoet ik mensen met alles dat ik in me heb zien te vangen. Ze willen hun eigen verhaal van mij kunnen maken en neerzetten. Dit lukt mensen vaak niet omdat ik te veel zijwegen in sla die ze dan niet meer kunnen en willen volgen.
4. Er was eens een sterke reactie die ik over mijn eigen presentatie ontving van mensen die me aan wilde bieden om mij tekens te gaan geven voor mijn eigen tekortkoming van het niet alert zijn op hun reactie en/of aandachtsverslapping. Dus dat zij iets visueels zouden willen laten zien wanneer ik deze fout weer zou begaan.
5. Ik denk mijn eigen tekortkomingen volledig te kunnen herkennen in mijn beste vrienden. Het zijn juist die dingen waar ik me bij hen aan stoor en die ik blijkbaar zelf dus zal uitstralen. ( een zeer vreemde en ook nieuwe constatering)

Maar nu dus hoe kan ik dit in een korte introductie veranderen?

Mijn drang om juist die anderen te veranderen is immers ook erg groot?

Doch kan ik de signalen beter gaan oppikken om nu mijn eigen verhaal te laten zien op een heldere manier. Ik zal een verhaal gaan schrijven waarin dus een duidelijk introductie zal zitten.

Het verhaal CONFLICT

Introductie:

Mensen zijn allemaal verschillend. Hebben verschillende voelsprieten, verschillende gewoontes en trekken elkaar aan, stoten elkaar of gaan neutraal met elkaar om. De karakters botsen met elkaar, maar wat een opvallend gegeven blijkt is dat bij een conflict er iets wezenlijks zal gebeuren van noemenswaardigheid. Het is werkelijk als de 2 betekenissen van de namen Kaïn en Abel. Kaïn betekend schepsel en Abel betekent niets.

Het schepsel laat dus zien dat het een gevallen mens is en abel die de liefde voor staat, wordt ruw terzijde geschoven en op brute wijze vermoord. 2 karakters die blijkbaar met elkaar conflicteerden.

Nu gaat het verhaal dat ik hier wil gaan vertellen over de wetten van de kwantum fysica en waarom deze altijd zo zorgvuldig verborgen zijn gebleven.

We verplaatsen ons hiertoe naar een aantal verhalen van vroeger en laten een paar situaties zien die zich werkelijk hebben afgespeeld.

1. We laten het verhaal van Tamara zien, de vrouw die haar eigen schoonvader wilde verleiden om er kinderen van te kunnen krijgen.
2. We laten het verhaal van Job zien die door zijn dochters dronken wordt gevoerd en zwanger worden van hun eigen vader.
3. We laten zien hoe een zoon zijn eigen erfenis opeist en er een wild leven van wil leiden en hier zeer van geniet. Totdat het moment van inkeer was gekomen

In alle verhalen doen zich aantrekken en afstoten voor en het blijkbaar willen omzeilen van iets van werkelijke liefde. Toch hebben deze verhaalelementen zoveel kracht en body dat zij al vele eeuwen konden doen overleven als zeer aansprekende verhalen.

Deze 3 verhalen zal ik aan elkaar willen rijgen om tot een boeiende voorstelling te kunnen komen en waar dan alle aspecten van het leven in uitgedrukt zullen worden.

Het einde is dus het verhaal van "de verloren zoon” En dit is een verhaal met niet uitsluitend een happy en gelukzalig. Over het verloop van de broer die alles keurig deed van wat er van hem verlangd werd, wijd het boek dan ook maar liever niet erg veel uit, maar zijn karakter straalt natuurlijk wel de nodige vraagtekens uit, die bij een voorstelling ook tot het publiek zouden kunnen komen.

Hans